در مجلس ششم و در كمسیون فرهنگی به پیشنهاد علی اصغر شعردوست نماینده تبریز ؛ روز وفات حضرت شهریار ؛ روز ملی شعر و ادب نام گرفت و در كمسیون فرهنگی مجلس ششم تصویب شد. دقت كنید :

« روز ملی شعر و ادب »

در آن روزها وقتی از شعر دوست و دیگران پرسیده شد كه چرا با وجود شاعرانی مانند حافظ ؛ سعدی و .... روز وفات شهریار برای روز ملی و شعر ادب برگزیده شد ؛ جواب داده شد چون شهریار به دو زبان تركی آذری و فارسی شعر سروده است میتواند وحدت ملی را مستحكم كند.

بلی این روز با نام روز شعر و ادب ملی میتوانست تمام ملتهای ساكن در این كشور را با خود همراه كند و همه ملتهای ساكن در كشور از جمله تورك توركمن ؛ تورك آزربایجانی ؛ عرب ؛ بلوچ ؛ گیلك و .... فرصتی برای تجلی زبان مادزیشان و ادبیاتشان پیدا میكردند.

ولی فاشیزم و شونیزم فارس بعد از چند روز از تصویب روز ملی شعر و ادب ؛ آن را توسط رسانه های فاشیستیش از جمله رسانه نا ملی اش ؛ به روز شعر و ادبب فارسی تغییر داد تا یكبار دیگر اعلام كند این كشور فقط مال فارسهاست.
آن روزها اگر اخبار را دنبال میكردید فارسهای فاشیست از اینكه روز وفات حضرت شهریار برای روز ملی شعر و ادب برگزیده شده بود بسیار عصبانی بودند ولی فاشیزم و شونیزم فارس عقده هایش را با تغییر نام این روز به روز شعر و ادب فارسی خالی كرد

ذكر یك واقعه دیگر از این دست خالی از لطف نیست : انصاری استاندار فعلی زنجان گفته است در پیش نویس سند چشم انداز توسعه كشور بندی را به این صورت آوردیم كه در راستای وحدت و امنیت ملی آموزش به زبان مادری اقوام شروع شود و گسترش یابد كه بعدا این بند توسط عده ای معلوم حال به این شكل تغییر یافته بود : در راستای وحدت و امنیت ملی باید آموزش زبان فارسی گسترش یابد.

فاشیزم و شونیزم فارس عربده میكشد.

قابل توجه كسانی كه از خواب خرگوشی بیدار نشده اند و یا خود را به خواب زده اند.